Informacje ogólne
Po obu stronach arkuszy poliwęglanowych znajduje się folia ochronna.
Płyty komorowe posiadają warstwę UV z jednej strony. Strona ta pokryta jest folią ochronną i taśmą z nadrukiem. Konieczne jest aby w każdej sytuacji płyta była wystawiona stroną z warstwą filtra UV na działanie promieni słonecznych i warunków atmosferycznych.
Płyty lite posiadają 2-stronną warstwę UV.
Płyty poliwęglanowe pozostają stabilne podczas długotrwałej pracy w zakresie temperatur -40°C do +120°C
Przechowywanie
Płyty poliwęglanu komorowego i litego należy umieścić na płaskiej, czystej powierzchni oraz przechowywać w miejscu chronionym przed deszczem i bezpośrednim działaniem promieni słonecznych. Przechowywać w oryginalnych foliach. Nie kłaść płyt na rozgrzanych podłożach.
Charakterystycznym zjawiskiem, towarzyszącym składowaniu płyt jest występowanie efektu kumulacji ciepła, jeżeli stos zostanie wystawiony na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, mogący spowodować deformację płyt.
Cięcie
Płyty z poliwęglanu można ciąć piłą tarczową o drobnych zębach lub piłą ręczną prowadzoną pod niewielkim kątem. Płyty lite również można ciąć wyrzynarką z brzeszczotem do metalu.
Podczas cięcia płyta musi być podparta możliwie blisko ostrza i należycie unieruchomiona, by wyeliminować naprężenia i wibracje.
Należy usuwać z płyty komorowej pył i wióry, stosując np. sprężone powietrze.
Po przecięciu płyty naturalną cechą produktu są występujące zmiany krzywizny bocznej oraz długości.
Wiercenie
Otwory w płytach można wiercić za pomocą typowych wierteł do metalu lub wierteł widiowych.
Podczas wiercenia płyta musi ściśle przylegać do podłoża.
Nie wolno wiercić otworów bliżej niż 40 mm od brzegu arkusza (formatki) oraz nie należy dokręcać śrub zbyt mocno.
Przy poliwęglanie komorowym, by zapewnić płycie swobodę ruchów dylatacyjnych związanych ze zmianami temperatury podczas eksploatacji, wiercone otwory powinny być co najmniej 1,5x większe od średnicy trzpienia śruby mocującej, a otwory na podkładki grzybkowe – średnicę minimum 18mm.
Przy poliwęglanie litym, wiercone otwory powinny być ok. 2x większe od średnicy trzpienia śruby mocującej.
Konstrukcja
Dachy z płyt komorowych należy zawsze projektować z pochyleniem co najmniej 10%, by zapewnić spływ wody deszczowej, umożliwić swobodną cyrkulację powietrza oraz spływ ewentualnie powstałej wilgoci w środku komór.
Dachy z płyt litych należy projektować z pochyleniem co najmniej 5%,
Krokwie podpierające powinny mieć szerokość minimum 60 mm.
Grubość płyty należy dostosować do rozstawu krokwi, aby uniknąć “obwieszanie się” płyty. Dopuszczalne rozstawy podpór zależą od grubości płyty, wielkości obciążenia i sposobu mocowania.
Przy poliwęglanie komorowym zalecamy rozstaw pomiędzy krokwiami dla płyty gr. 10 mm to max 70 cm, natomiast dla płyty gr. 16 mm max 105 cm.
Przy poliwęglanie litym krokwie powinny znajdować się w rozstawie co 50-70cm lub innym (w zależności od spadku zadaszenia) tak aby optymalnie wykorzystać szerokość płyty. Zalecane są dodatkowe, poprzeczne wsporniki między krokwiami, aby zapobiec “obwieszaniu się” materiału.
Montaż
Tuż przed montażem należy oderwać folię ochronną (z obu powierzchni płyty) na odległość około 50 mm od brzegów formatki. Pełnego usunięcia folii ochronnych dokonać po zakończeniu montażu.
Z płytami należy się obchodzić ostrożnie aby zapobiec uszkodzeniom i zarysowaniom. Zachować szczególną ostrożność przy montażu poliwęglanu litego, nie przesuwać płyt po krokwiach/łatach – płyty należy przenosić.
Nie należy montować płyt uszkodzonych w transporcie lub w czasie obróbki.
Płyty z różnych partii produkcyjnych mogą różnić się barwą (np. odcieniem, nasyceniem) w zakresie +/- 5% od zadeklarowanej wartości przepuszczalności światła, dlatego nie zaleca się montażu płyt z różnych partii produkcyjnych obok siebie.
Płyty komorowe należy montować stroną stroną z warstwą UV skierowaną ku górze (na zewnątrz). Płyty należy instalować tak, aby komory przebiegały zgodnie z kierunkiem spadku dachu. Komory muszą być zabezpieczone przed wnikaniem kurzu i insektów oraz przed nadmiarem wilgoci. Górny i dolny brzeg płyty powinien być oklejony taśmą paroprzepuszczalną oraz zamknięty profilem aluminiowym “F” (F6, F10, F16) lub profilem poliwęglanowym “U” (U6, U10, U16). Dodatkowo łączenie profili z płytą należy uszczelnić silikonem.
Przy poliwęglanie komorowym maksymalne wystawanie końca płyty poza płatew okapową powinno wynosić 100 mm, natomiast przy poliwęglanie litym 50-60 mm.
Do łączenia płyt stosuje się profile poliwęglanowe “H” (H6, H10, H16) lub aluminiowe profile łączące (dociskowe). wraz z uszczelką Ł oraz zaślepkami. Na każdą krokiew należy nakleić uszczelkę dolną SD-12 z klejem (szer. 60 mm) lub inną, aby zniwelować “strzelanie” poliwęglanu przy naprężaniu.
Należy zapewnić właściwą głębokość osadzenia płyty w profilu mocującym (min. 20 mm).
Z uwagi na rozszerzalność cieplną, płyt nie można osadzać zbyt ściśle. Instalacja bez wystarczającego luzu zaowocuje nieprężeniami cieplnymi i wyboczeniami! W praktyce wymagany luz dylatacyjny można ocenić na 10-20 mm.
Zabronione jest chodzenie bezpośrednio po płytach. W przypadkach koniecznych (np. podczas montażu) należy stosować deski („łaty”).
Czyszczenie
Zalecane jest okresowe czyszczenie płyt podczas eksploatacji.
Do mycia poliwęglanu komorowego należy używać letniej wody z dodatkiem łagodnych środków czyszczących stosowanych w gospodarstwie domowym i gąbki. Przy poliwęglanie litym do mycia zaleca się myjki ciśnieniowej, bez środków czyszczących.
Nie szorować płyt szczotkami lub ostrymi przedmiotami. Unikać środków ściernych i silnie alkalicznych.
Unikać kontaktu zabezpieczonej przed UV powierzchni płyt z rozpuszczalnikiem butylowym lub alkoholem izopropylowym.
Pamiętać, że środki czyszczące i rozpuszczalniki nadające się do czyszczenia poliwęglanu mogą nie być bezpieczne dla powierzchni pokrytej warstwą absorbera UV. W wątpliwych przypadkach przeprowadzić uprzedni test środka czyszczącego na próbce płyty.
